SELINEA, GNIEW NATURY

             Zakon Płonącej Gwiazdy – strażnicy porządku natury, spokoju i ładu na świecie. Niewielka grupa magów, ezoteryków i druidów strzegąca zasad i pogłębiająca wiedzę astrologiczną oraz magiczną, dla poznania i wiedzy i dla dobra ludzkości. Na ich czele idealista Marvinus, potężny mag, który okiełznał magię wyższej sfery astralnej, tzw Piąty Krąg , Magie Gwiazd. Razem z nim jego uczniowie, w tym Teorgiusz, zdolny, o niebywałej i nieziemskiej ilości energii i mocy, łaknący potęgi i władzy.

            Lecz wszystko ma swój koniec – Teorgiusz zbuntował się przeciwko pobłażliwemu podejściu do magii swojego mistrza, razem z innymi unicestwił Zakon i stworzył swój własny, Zakon Cierni, który w przyszłości miał objąć władzę na świecie i stworzyć na nim Nowy Porządek – antyutopijny świat, gdzie ludzie są tylko bateriami, lub marionetkami we władaniu magów.

            Tak oto zaczyna się historia, która kończy się ponad pół tysiąclecia później – a początek końca datuje się na narodziny Araviela Vougt i Yeskaffa Cassenno, których burzliwe losy i przygody doprowadzają wkońcu do stawienia czoła rosnącemu w potęgę Zakonowi Cierni, oraz odnowienia i odtworzenia nie istniejącego już od stuleci Zakonowi Płonącej Gwiazdy. Rozpoczyna się walka o przeżycie, o władzę, o kontrolę nad magią i nad światem, o miłość i przeciw zdradzie.

            Czy garstka początkujących Gwiazdorów może sprzeciwić się potężemu Zakonowi Cierni? Co wiąże Araviela z uczniem Marvinusa, Teorgiuszem? Kim zostanie Yeskaff, kto to Selinea i kim jest tajemniczy mag, który opowiada nam tą historię, sam nazywając siebie potężnym magiem?

           

            Tak oto zaczynam kampanię reklamującą powstającą wciąż książkę, która ma się już ku końcowi – bo trzecia księga jest prawie gotowa i po licznych i żmudnych poprawkach dzieło to ujrzy światło dzienne. Poniżej zamieszczam drugi fragment, tym razem z drugiej księgi, nazwanej Nowy Porządek. Jak zwykle licze na komentarze i oceny.

Fragment książki PŁONĄCA GWIAZDA, księga druga „Nowy Porządek”, fragment rozdziału "Burza Akady, oraz Gniew i Zemsta Natury"

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

     Piach zawirował w powietrzu tworząc najprzeróżniejsze formy i kształty, zawibrował i uderzył z takim impetem, że nikt nie zdążył wydać nawet krótkiego stęknięcia. Po chwili atak się powtórzył i wszyscy zaczęli się rozbiegać, łącznie z Aravielem, w celu uniknięcia kolejnych ciosów, lecz był to daremny wysiłek. Zniknęły demony Behranta, gdyż żaden z nich nie był w stanie nawet się skupić by odeprzeć ataki.

- Odwrót! – wychrypiał Araviel, sam przewalając się i lądując na twarzy. Co się działo?! Tak potężnej magii nie znał ani on, ani Yeskaff. Ba! Nawet sam mistrz Fenri uciekałby ile sił w nogach przed tym żywiołem.

     Nie mógł jednak nie zauważyć, że cokolwiek ich atakowało, czy był to mag z Zakonu Cierni czy jakiś demon, nie chciało ich zabić. Rzucało w każdą stronę, zadawało ból, raniło, ale nie śmiertelnie.

Podniósł się, niepewnie stając na nogach i od razu spostrzegł lecący w jego stronę słup piachu. Wyglądał raczej jak ogromny, zmieniający formę głaz i tak też zapewne by mógł zranić ciało maga, lecz musiał się skupić. Miał ułamek sekundy przed kontaktem.

Wystarczyło.

     Niemal machinalnie jak przy treningach w Zakonie Cierni z mistrzem Fenrim, wyciągnął przed siebie laskę, a ta zabłysnąwszy rozpostarła złotą aurę wokół niego. Piach nie przebił się przez osłonę i rozprysł. To dało mu wystarczająco dużo czasu na podjęcie działania. Zaczął szybko i niezwykle celnie atakować potężnymi, magicznymi kulami ognia każdą „piaskową pięść”, która leciała w jego stronę lub w stronę jego przyjaciół. Kątem oka spostrzegł Tyralewzkiego stojącego za osłoną Azermutu, chowający się za tą barierą niczym tchórz. Stał zaniepokojony. A może to był strach?

Działania maga pozwoliły stanąć na nogi reszcie Płonącej Gwiazdy i zacząć się bronić. Za Behrantem ponownie pojawiły się demony, tym razem wyglądające niczym gęste opary i dym z ogniska, a Derrek i Yeskaff tworzyli osłonę. Carol zaczął atakować żywioł piasku naładowanymi energią, gołymi pięściami i z wyrazem bólu na twarzy oraz krwii na skroniach rozbijać ich skupiska.

Nie wiele brakowało by ocenić to jako skuteczną defensywę, lecz wszystko się nagle skomplikowało.

- Zabij ich! – krzyknął Tyralewzki, nie wiadomo do kogo.

Ziemia ponownie się zatrzęsła i w przeciągu paru chwil zostali otoczeni, odcięci poprzez  bardzo wysoki mur z piasku. W końcu wszystko się uspokoiło.

Zapadła cisza.

- Co teraz? – wyszeptał cicho Jarr, który miał przetarty prawy policzek niemal do żywego mięsa, a szary piach lepil się do jego mokrych od krwii części ubioru i ciała.

- Cofnij się – poradził Yeskaff dostrzegając dopiero teraz jego stan.

Wtedy powietrze zawibrowało.

- Teraz się poddacie i odejdziecie stąd – głos był co prawda kobiecy, ale zabrzmiał bardzo potężnie i przerażająco.

- Yariel! – krzyknął Araviel – Przestań cały czas tchórzyć i chodź nam pomóc!

Demon wiedzy i poznania pojawił się i skrzywił niemal momentalnie.

- Nie boje się – odparł nieco obrażony , rozglądając się po piaskowej osłonie, w której zostali uwięzieni – Ale nie mam raczej jak wam pomóc.

- Co to jest? – zapytał mag – Czy to jakiś demon, którego nie znam?

Yariel zamknął oczy.

- A niech mnie .... – zaczął, lecz mu przerwano.

- Odejdźcie! – kobieta krzyknęła intensywniej, a ściany piasku aż zadrżały od siły jej głosu.

- Możesz z nią porozmawiać. – poradził Yariel.

- Pokaż się! Porozmawiamy! –kiwnąwszy głową krzyknął Araviel.

Zapadła cisza. Nie na długo.

- Nie! Odejdźcie, nie zniszczycie jedynej ostoi życia i natury na tym pustkowiu! – czy mu się wydawało, czy ten głos był teraz nieco.. przyjemniejszy?

- My nie chcemy go zniszczyć! – krzyknął Yeskaff i już chciał zaprezentować się jako Strażnik Praw Natury, kiedy z ziemi wyrósł ogromny słup piachu i uwięził Araviela. Trzymał go na paręnaście metrów nad ziemią, dając możliwości koordynacyjne tylko głowie. Mag cicho zaklnął.

- Odejdźcie teraz albo on zginie!

Nie miała czasu na odpowiedź. Ogromny huk i tumany kurzu otoczyły wojowników. Coś zaryczało przebrzydle i przebiło mur oraz słup trzymający Araviela. Spomiędzy tego wszystkiego wyłonił się złoty pysk potwora, a słońce odbijające się od jego łusek oślepiło walczących.

- Złota! – zakrzyczał Araviel i już oswobodzony wskoczył na smoka – Zawsze wiesz kiedy się zjawić.

Kiedy opadł piach na placu stała Złota z Aravielem na plecach, Jarr, Yeskaff, Derreck, Behrant, Yariel, Carol oraz ONA.

- A niech mnie – jęknął cicho Araviel i miał rację. Kobieta, która pojawiła się nagle po ataku smoka na piaskowe więzienie, zapierała wdech w piersiach. Była raczej niska, niezwykle zgrabna. Stała opierając jedną rękę na kształtnym biodrze, trzymając drugą na wyprostowanym udzie, opatulonym brązową skórą z łuskami jakiegoś zwierza. Zgrabne nogi wieńczyły małe stopy, ubrane w dopasowane, lekkie pantofelki, w tym samym kolorze.

     Ważniejsza była jednak twarz i cała jej otoczka. Piękne, duże , srebrne oczy towarzyszyły, małym, lecz seksownym ustom, a wszystko to otaczały nieziemsko bujne włosy o dwóch kolorach. Bliżej twarzy falowały się, a miejscami nawet kręciły koloru czekolady ze śmietaną, jak to zauważył Araviel, gdyż pamiętał ten specjał jeszcze z dzieciństwa i królewskiego dworu, a niezwykle długie i białe jak śnieg, idące we wszystkie strony otulały resztę głowy, ramiona i zasłaniały plecy.

- Jestem Selinea Gniew i Zemsta Natury, Piąta z Pradawnych Dusz Przyrody. – powiedziała, a tym razem jej głos brzmiał melodycznie i miękko.

Powrót

Co? Dalej tu jesteście? Ha, cóż, tak racja, tylko sobie mogę zarzucić opieszałość i lenistwo... Cóż, wynikły też rzeczy mniej przyjemne, które nie tyle co uniemożliwiły mi kontynuowanie tego bloga, co po prostu zabrały całą z tego przyjemność - a biorąc pod uwagę, że czytelnikami moich marnych wypocin jest głównie rodzina i przyjaciele, to radość była moją jedyną i jakże sycącą gratyfikacją.
Teraz jest wracam i nadal będę raczył was wykładami na tematy techniczne, muzyczne, filozoficzne oraz społeczne, przedstawiając wizję swojego utopijnego świata.
Weźcie zatem piwo, herbatę czy papierosa do ręki i wróćmy do naszych baranów. A wracać jest do czego - bo oto za nami przegenialny koncert zespołów folkowych i pirackich, czyli Arkony, Alestorm i Turisasu. Oto za nami liczne historie i przygody z mazurii oraz liczne nowinki technologiczne. Od czego zacząć? Oczywiście od polityki! Przed nami wybory, więc zagłębmy się w postać partii, na które możemy głosować, zastanówmy się jakie poglądy one sobą przedstawiają i kogo wybrać!

..

Wybaczcie, nawet mnie to rozbawiło. Polityka zawsze będzie taka sama. Przynajmniej dla mnie. Zajmijmy się czymś pożytecznym, albo przyjemnym, a nie rozgryzanie problemów, która partia okrada nas najmniej.

Jak już niektórym może to być wiadome powstaje i jest w jak najlepszym rozkwicie moje największe dotychczas dzieło, Płonąca Gwiazda.

Poniżej zamieszczam fragemtn TRZECIEJ księgi, przedstawiający naukę , a właściwie jej mały początek młodego Justyna od Araviela, arcymaga Płonącej Gwiazdy. Pierwsze dwie księgi są już w facie poprawiania, trzecia jest prawie skończona. W następnej notce przybliżę mniej więcej uniwersum mojego dzieła i wyjaśnie fabułę, teraz zamieszczam pewnie tajemniczo i magicznie wyglądającą zajawkę.


Fragment trzeciej Księgi "Płonącej Gwiazdy" z rozdziału trzeciego pt "Nauka". 


---------------------------------------

     Słońce delikatnie przebijało się przez gęste korony drzew i chowało się za nimi coraz bardziej, robiąc to powoli i z gracją. Poczułem chłodny powiew wiatru na swoim karku i przeciągnąłem się.

- Teoria Magii – obwieścił nagle Araviel – Zaczynamy od niej, bo masz zostać magiem i kolejno nabywane zdolności będziesz właśnie pod to układał.

Siedziałem na grubej gałęzi, która niczym stary wąż kładła się na ziemi , po czym znów wznosiła do góry razem już z macierzystym konarem. Piękne było to drzewo i służyło też jako wygodna ławka.

- Teoria, nie praktyka, bo narazie nie umiesz nic, co mogłoby ci w tym pomóc. – kontynuował -  Po teorii nauczę cię ćwiczyć i kontrolować swoją czakrę, z tą umiejętnością poznasz podstawy ezoteryki i astrologii , by zacząć demonologię i magię , a skończyć na Magii Piątego Kręgu.

- Czym się różni magia od Magii Piątego Kręgu? – zapytałem.

Spojrzał na mnie, najwyraźniej zadowolony, że nie tracę uwagi. Nie miałem zamiaru, czułem jak z ekscytacji cały drże. Łaknąłem każdego kolejnego słowa.

- Przez stulecia wiadomo było, że magia opiera się na czterech kręgach – rzekł wzniosłym tonem i spojrzał na mnie uważnie, po czym wyciągnął dłoń gotów by zacząć coś odliczać -  Były nimi Krąg Ognia, Ziemi, Powietrza i Wody. Klasyczne żywioły, nic nowego, ale jakże trafne. Można było je mieszać by uzyskać hybrydy kręgów, tak dla przykładu by wywołać błyskawicę – ponownie na mnie zerknął, by upewnić się, czy zrozumiałem słowo „hybrydy”. Zrozumiałem.

Po chwili mówił dalej.

- Jednak wymarły Zakon Płonącej Gwiazdy , razem ze swoją klęską pociągnął za sobą informacje o Piątym Kręgu, którym posługiwał się tylko Marvinus, pierwowity założyciel Zakonu i nie pozwolił tej wiedzy przekazać nawet swojemu uczniowi, co w efekcie ocaliło chyba miliony istnień. Piąty Krąg to Krąg Gwiazd. Nazwa wzięła się dlatego, że energie z niego bierze się z innych przestrzeni astralnych, równoległych uniwersum i z gwiazd. To wszystko tworzy inne światy, do których my nie mamy wstępu, ale możemy je wykorzystywać. Tak dla przykładu nasze szybkie przenoszenie się z miejsca na miejsce to umiejętność przeniesienia się w jeden z tych światów na tak krótką chwilę, że ciężko to zauważyć i tam skierowanie się z powrotem do naszego, w inne miejsce, jako pokarm i siłę napędową dając naszą energię duchową, z czakr. Nadążasz?

Nadążałem, więc kiwnąłem pewnie siebie głową, bo chciałem usłyszeć dalszą część wykładu. Liczne księgi, rozprawy, algebra , historia i noce przesiedziane w czytelni w bibliotece ojca pomogły mi nieco wykształcić swój umysł na tyle, by nie czuć już teraz bólu głowy od napływu informacji.

- Więc skąd poznałeś piąty Krąg? – zapytałem widząc, że Araviel zawiesił się zastanawiając się co dalej mówić.

- Nieistotne. Chcesz poznać historię Płonącej Gwiazdy? A tak, zapomniałem, będziesz pisał książke o tym – znów zakpił – To opowiemy ci wszystko co pamiętamy z Yeskaffem, ale dużo później. W tym momencie skupmy się na nauce. Zatem...na czym my to... ah, tak! Czakry! – uniósł triumfalnie palec do góry - Czakry są to miejsca na ciele przepływu energii – wycelował we mnie ów palcem – Każdy z nas ma energię duchową, różnie w różnych językach nazywaną. Te czakry ją niejako magazynują i mogą przekazywać. Tą energią otwierasz bramy , czy kręgi magiczne, tą energią regulujesz siłę duszy i poznajesz świat astralny, tą energię magazynujesz do inkantacji demonologicznej. Masz całkiem sporą energię, nie tak jak moja, ale ja to jestem zupełnie inny przypadek i nie sobie zawdzięczam tę zdolność. Zatem zaczniemy od nauki kontrolowania jej. Mnie uczyli tego na Zamku w Cithel, lecz zarówno te ćwiczenia jak i praktyki dziadka Yeskaffa były oczywiście wyśmiewane, co nie zmienia faktu, że dzięki temu nie musiałem się uczyć tego, kiedy dostaliśmy w swoje ręcę księge z opisem stworzenia swojego demona.

- Tak powstał Yariel?

- Tak. Był eksperymentem i mimo iż nie nałożyliśmy na niego żadnych ograniczeń, smyczy, poza oczywiście byciem uzależnionym od naszych energii, zawsze był przy nas i nam pomagał. Jest częścią historii Walki Zakonów i wątpie by nam wyszło cokolwiek bez niego.

Kiwnąłem głową.

- Dobrze, w porządku, zatem kontrola czakr.... tak.... Zaczynajmy.

     Takim oto szybkim intensywnym wykładem zaczęła się moja historia, jako Maga Zakonu Płonącej Gwiazdy.